Το Τραγούδι του καλικάντζαρου είναι ένα κομμάτι για τα χριστούγεννα, το οποίο γράφτηκε μετά από μία βόλτα στη “γιορτινή” Ερμού. Κάτι μέρες σαν κι αυτές, οι άνθρωποι που νιώθουν πως γιορτάζουν αρχίζουν να μιμούνται τους ήρωες γλυκανάλατων χολιγουντιανών ταινιών σχετικής θεματικής, φορώντας κάμποσα ακόμη προσωπεία μπροστά απ’ το πραγματικό τους πρόσωπο και προσκυνώντας τη μιζέρια μιας μαζικής υποκουλτούρας. Ουσιαστικά μιλάμε για μαστουρωμένα πλήθη και για τη μετατροπή όλου του κόσμου σε μία τεράστια βιτρίνα καταστήματος. Τέτοιες μέρες, κράτος και εφυσηχασμένοι πολίτες πραγματοποιούν ένα  προγραμματισμένο lifting στη φιλανθρωπική τους εικόνα, διαιωνίζοντας μια άθλια κατάσταση που δημιουργεί η κοινωνία της ανισότητας που οι ίδιοι υποστηρίζουν, προσφέροντας τη δολοφονική τους ελεημοσύνη στα θύματα του.
   Όσον άφορα τα κάλαντα, το μόνο που θέλει διευκρίνιση είναι το “τερατογέννεση”. Η θρησκεία είναι μια ακόμη εφεύρεση της εξουσίας, που βασίζεται στην άγνοια και στόχο έχει την διαιώνιση της ανισότητας, της εκμετάλλευσης και της συσσώρευσης του πλούτου μέσω της μονογαμίας, της κληρονομικότητας και της ιδιοκτησίας στη γη και στα μέσα παραγωγής. Η θρησκεία λοιπόν καταπιέζοντας τον πηγαίο ερωτισμό του ατόμου και σπρώχνοντας στο υποσυνείδητο φυσιολογικές ορμές, δημιουργεί ανωμαλίες και άτομα ψυχικά άρρωστα. Αυτό αποδεικνύεται και απ’ το ποιόν των περισσότερων παπάδων και μοναχών, οι οποίοι είναι επιδειξίες, παιδεραστές, ηδονοβλεψίες, βιαστές…
   Με τέτοιους ανθρώπους επέλεξαν οι γονείς της παναγίας να ζήσει σύμφωνα με τας γραφάς και προέκυψε εγκυμονούσα. Τα πράγματα νομίζω πως είναι ξεκάθαρα. Ο χριστός γεννήθηκε από μια “ερωτική” επαφή εξαναγκασμένη, γρήγορη, γεμάτη δουλικά συναισθήματα ενοχής, σ’ ένα σκηνικό βρώμικο, κλειστοφοβικό και ποτισμένο με τα δάκρια κακοποιημένων παιδιών. Όσο μιλάνε για “κρίνο”, θα μιλάω για τερατογέννεση.