Με αφορμή μια συναυλία…

Ως άνθρωποι τρέφουμε απεριόριστη αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία, θεωρώντας την πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση της δεύτερης.
Μια κατεξοχήν έκφραση της ζωής μας αποτελεί και η μουσική, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε βασικό στοιχείο της ανθρώπινης έκφρασης μεταδίδοντας ιδέες κ συναισθήματα, όπως οργή, λύπη, χαρά κ.ά.
Σήμερα όμως οι οικονομικά πανίσχυρες πολυεθνικές εταιρίες της μουσικής βιομηχανίας προωθούν ένα “star system”, το οποίο αναπαράγει αξίες και στερεότυπα της άκρατης εμπορευματοποίησης που περιορίζουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα και ελευθερία.
Εμείς ως «Ομάδα Πολιτιστικής στη-ΡΗΞΗΣ» ξεκινάμε με αυτή τη συναυλία μια προσπάθεια παρέμβασης σε αυτοοργανωμένη βάση, στα πολιτιστικά κ όχι μόνο δρώμενα της πόλης μας.
Γιατί ο άνθρωπος στη σημερινή εποχή διασκεδάζει και χαίρεται κατευθυνόμενα. Σου υποδεικνύουν που  και πως θα διασκεδάσεις, τι θα φοράς και γενικότερα πως θα φερθείς για να είσαι “μέσ’ στη μόδα”.
Συναυλίες με σπόνσορες(χορηγούς), φουσκωτούς στην πόρτα μη τυχόν και μπει κάποιος χωρίς να πληρώσει και υπέρογκα εισιτήρια. Εμείς έξω και ενάντια σε αυτή τη λογική του κέρδους και της πλήρους εμπορευματοποίησης, δεν έχουμε και δεν θέλουμε κανένα χορηγό.
Η συναυλία διοργανώνεται σε έναν ανοικτό-δημόσιο χώρο, το πάρκο-ευαγγελίστριας, γιατί τα τελευταία χρόνια σε αντίθεση με παλαιότερα τέτοιες εκδηλώσεις λείπουν απ’ τη πόλη μας. Οι μόνες που εξακολουθούν να γίνονται είναι μέσα είτε απ’ έξω από μαγαζιά (κυρίως καφέ κ μπαρ), με χορηγούς συνήθως αυτά τα μαγαζιά και μοναδικό αντικειμενικό σκοπό, τη διαφήμιση αυτών και το κέρδος.
Επίσης θεωρούμε ότι οι δημόσιοι χώροι (πλατείες, πάρκα κλπ) πρέπει να είναι προσβάσιμοι σε όλους, χωρίς να πλήττονται από την εισβολή της βιομηχανίας της διασκέδασης. Και είτε να μοιάζουν ως τεράστιες καφετέριες με τραπέζια και καρέκλες παντού, είτε  να είναι έρημοι λόγω της αστυνομοκρατίας, με πρόσχημα την πάταξη των ναρκωτικών.
Γιατί στην ουσία το ζήτημα είναι να δημιουργηθούν χώροι «καθαροί» από κάθε είδους μη πληρωτέα δραστηριότητα, όπως θέλει να μας επιβάλλει το σύστημα.
Όπως προείπαμε στα πλαίσια της αντιεμπορευματοποίσης της τέχνης, στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και στον κόσμο που ενδιαφέρεται και θέλει να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες.
Στο live δεν υπάρχει αντίτιμο (είσοδος) με την υποχρεωτική έννοια, αλλά προωθείται η ελεύθερη συνεισφορά για την κάλυψη των επιμέρους εξόδων (π.χ. ηχητικά).
Δεν επιδιώκουμε την οικονομική ενίσχυση από τους «απέξω», δεν τους βλέπουμε σαν «πελάτες ή θεατές», αλλά θεωρούμε ότι μουσικοί , διοργανωτές, συμμετέχοντες ευρύτερα, δρούμε όλοι μαζί σε μια ισότιμη βάση και θεωρούμε αυτονόητο το σεβασμό στο χώρο, καθώς και την υπεύθυνη στάση και συμπεριφορά.
Στους δρόμους της σύγχρονης καθημερινότητας, των εμπορευματοποιημένων αξιών, των ατομικών συμφερόντων, του βολέματος, της εκμετάλλευσης, του κέρδους και της αποξένωσης, θα ελπίζουμε και θα ονειρευόμαστε ένα καλύτερό κόσμο. Και σίγουρα θα προσπαθούμε να στηρίζουμε κάθε προσπάθεια που θα διακρίνεται από στάσεις ανήσυχες, στάσεις αξιοπρέπειας γεμάτες ελπίδα για ένα  καλύτερό κόσμο.

Live με τους Venereals, Last Time I deny (Σπάρτη)
και Μεθυσμένα Ξωτικά (Αθήνα).

Παρασκευή 29.06.2007, 8:00 μ.μ.
Πάρκο-Ευαγγελίστριας.

ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ στη-ΡΗΞΗΣ

methismena_xwtika@hotmail.com

ΠΟΣΟ ¨ΑΘΩΟ¨ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SCHOOLWAVE???
        

Αθώος είναι ο ανεξάρτητος, ο ανιδιοτελής, ο ανεπιτήδευτος, ο ειλικρινής, ο αυθεντικός ή στην τελική, όποιος επιδιώκει την αθωότητα χρησιμοποιώντας αθώα μέσα. Αθώος είναι αυτός που πάει να παρακολουθήσει ένα μουσικό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων και αρχίζει να νιώθει ένοχος. Αρχίζει να νιώθει μέρος ενός τεράστιου διαφημιστικού κόλπου, ενός τεράστιου καπελώματος, ενός φυτώριου απομιμήσεων και μιας γιορτής επιβράβευσης της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και του θεάματος. “Μήπως είμαι υπερβολικός?”, αναρωτιέται, κι έρχεται και το dvd του περσινού Schoolwave να του απαντήσει.
Ξεκινώντας, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν επιδιώκουμε καμία επιβράβευση αντικειμενικότητας. Ομολογουμένως είμαστε αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στα μέσα μαζικής εξημέρωσης και σε όσους συνδιαλέγονται μαζί τους και τα στηρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο. Ωστόσο αν το παίξουμε ευκολόπιστοι και αποδεχτούμε ότι οι συνεργάτες μιας ακόμη αστικής φυλλάδας είχαν υγιή κίνητρα, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ο σκοπός (τεράστια σκηνή, ρομποτικά φώτα και όλα όσα χρειάζονται για την δημιουργία επίπλαστων ρόλων ινδάλματος-οπαδού) δεν αγιάζει τα μέσα που χρησιμοποιούν.
Το Schoolwave έχει δεκάδες χορηγούς. Κατ’αρχάς πρόκειται για μεγαλοεταιρίες που τα προϊόντα τους απευθύνονται κυρίως στους νέους και δεν αφήνουν καμία ευκαιρία διαφήμισης και αύξησης των κερδών τους ανεκμετάλλευτη. Επίσης πρόκειται για το Δήμο Αθηναίων και το Υπουργείο Πολιτισμού (με υπουργό τον πρώην αρχιμπάτσο Βουλγαράκη), το κράτος δηλαδή. Το κράτος που σε μια προσπάθεια να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, την ώρα που εκκενώνει κατειλημμένους πολιτικούς-πολιτιστικούς και συναυλιακούς χώρους, την ώρα που εξακριβώνει και απομακρύνει όχι μόνο όποιον στήνει συναυλίες σε δημόσιους χώρους χωρίς αδειοδότηση αλλά και όποιον απλά αράζει σε αυτούς χωρίς να καταναλώνει, την ίδια ώρα επενδύει τα κλεμμένα σε “άρτο και θεάματα” τονώνοντας έτσι το κοινωνικό του προφίλ και αναδεικνύοντας την ανθρώπινη, ευαίσθητη, καλλιτεχνική βρε αδερφέ, πλευρά του.
Τίγκα λοιπόν στις διαφημίσεις ο χώρος του φεστιβάλ, τίγκα με το καλημέρα και το dvd. Kι αν νομίζεις ότι στο dvd τουλάχιστον έχεις δυνατότητα επιλογής και άρνησης της πλύσης εγκεφάλου, γελάστηκες. Είναι άραγε τυχαίο που το fast-forward δε δουλεύει την ώρα των διαφημίσεων?
Ξεκινάει λοιπόν το live και πάνω που λες επιτέλους τέρμα οι διαφημίσεις, διαπιστώνεις με θλίψη πως οι περισσότερες μπάντες είναι μια ζωντανή διαφήμιση? είτε “μεγάλων ροκ σούπερσταρς” (μίμηση φωνών, κινησιολογίας, θεματικής στίχων), είτε καταναλωτικών τρόπων συμπεριφοράς (trendy μαλλάκια, ρουχαλάκια κλπ). Πλήρως εναρμονισμένες με το θεαματικό σκηνικό και τις υποσχέσεις για συνεντεύξεις σε κανάλια, συμβόλαια με δισκογραφικές εταιρίες και πολυπόθητο ξεζούμισμα απ’ τα κοράκια της μουσικής βιομηχανίας, οι μπάντες πραγματικά τα δίνουν όλα και ανταμείβουν την επιτροπή που τις επέλεξε. Μια επιτροπή «ειδικών» που αποφασίζει ποιός έχει ταλέντο και ποιός ανταποκρίνεται στα στάνταρντ του θεάματος. Τι νομίσατε, πως ισχύουν εδώ τα περί ελεύθερης έκφρασης και πληθώρας απόψεων? Παρεμπιπτόντως μέλος της επιτροπής -και απ’ ότι φαίνεται παράδειγμα προς μίμηση- υπήρξε και ο τραγουδιστής μπάντας που απογείωσε την καριέρα της, πουλώντας τραγουδάκι σε διαφήμιση εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Εξού και το αηδιαστικό θέαμα στα παρασκήνια, με όλα τα παιδάκια να φοράνε ασορτί κολιεδάκια-θηλιές ανάλογης εταιρίας. Φυσικά πρόκειται για παρέες πιτσιρικάδων που την ψάχνουν και μια κριτική επικεντρωμένη σ’ αυτούς θα’ ναι άστοχη.
Άλλωστε την παράσταση κλέβουν οι διοργανωτές, οι οποίοι πάνω στον οίστρο τους σοκάρουν με τα λεγόμενά τους για τους πιτσιρικάδες που συμμετέχουν εθελοντικά στη διοργάνωση του φεστιβάλ. Και επειδή η φάση δεν περιγράφεται, σας το παραθέτουμε αυτούσιο να το απολαύσετε κι εσείς: « ...μεταφέρουν καρέκλες, σκουπίζουν, μαζεύουν αποτσίγαρα,μοιράζουν flyers, εκμεταλλεύονται το πάσο για να δουν μεγάλους καλλιτέχνες από κοντά (!) (...). Τελικά οι εθελοντές το απολαμβάνουν, εμείς δεν το απολαμβάνουμε... ». Επίσης καπελώνουν συμμετέχοντες και μη: « ...δεν φανταζόμασταν ότι υπήρχαν τόσα συγκροτήματα... » (υπονοώντας πως αυτοί τα ανακάλυψαν και πως μόνο αυτά υπάρχουν),
«...τους δίνουμε ευκαιρία να παίξουν... » (λες και τα παιδιά περιμένανε απ’ αυτούς και δεν διοργανώνουν μόνα τους συναυλίες κάθε λίγο και λιγάκι).
Όμως, κάτι παράδοξα ελπιδοφόρο προκύπτει απ’ όλη αυτή την ιστορία τελικά. Η σχεδόν ολοκληρωτική  και επιδεικτική απουσία όλων των υπόλοιπων πιτσιρικάδων και αυτομάτως η ανάδειξη του απολίτικου χαρακτήρα του φεστιβάλ. Των πιτσιρικάδων που συμμετέχουν στη συγγραφή και διακίνηση του συγκεκριμένου άλλα και παρόμοιων κειμένων, που αυτοοργανώνουν συναυλίες με μοναδικό χορηγό τη συλλογική διάθεση για έκφραση και δημιουργία, που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και κατεβαίνουν στο δρόμο, που ούτως ή άλλος αρνούνται να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους διαμεσολαβημένες εκδηλώσεις και δεν καταδέχονται να περάσουν από κανενός είδους οντισιόν. Που συμμετέχουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και καταστροφές καμουφλαρισμένων, καρκινογόνων κεραιών κινητής τηλεφωνίας στις γειτονιές τους. Που δεν ψάρωσαν στον καπιταλιστικό εκφυλισμό του εθελοντισμού και στην σχολική στρατολόγηση μέσω του μαθήματος της ολυμπιακής παιδείας απάντησαν με λούφα-κοπάνα-σαμποτάζ. Και που όλα αυτά που ζούν, τα πλέκουν με νότες και τα κάνουν τραγούδια. Τραγούδια που δεν χωράνε στο Schoolwave festival και ίσως να μην χωράνε και πουθενά. Γιατί δε μπαίνουν σε καλλιτεχνικά καλούπια και γιατί τελικά η μόνη τέχνη της εποχής μας είναι η αντίσταση σε κάθε εξουσία και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση.
Παρ’όλα αυτά, ας χαρίσουμε τον τίτλο του “αθώου”, όχι μόνο στο Schoolwave, αλλά και στο σύνολο του σάπιου συστήματος που αντικατοπτρίζει και ας δηλώσουμε συνειδητά και απερίφραστα πως…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ!
ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΛΟΥ

                                                                                                                                                                                
Ανοιχτή συνέλευση κάθε Τετάρτη
στις 21:00 στο χώρο της κατάληψης
Villa Amalias, Αχαρνών 80 και Χέυδεν.    

 www.villa-amalias.blogspot.com

Οι απόκριες δεν είναι μόνο μια φορά το χρόνο…

Άλλωστε ζούμε σε ένα κόσμο που για να επιβιώσεις και να είσαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να κρύβεις το πραγματικό σου πρόσωπο καθημερινά και να φοράς τη μία μάσκα πάνω στην άλλη.

Όπως κάθε χρόνο όμως, έτσι και φέτος πλησιάζουν κάποιες μέρες μαζικού και καθοδηγούμενου μασκαρέματος, οι λεγόμενες εθνικές εορτές, όπου όλοι μας σαν ευσυνείδητοι πατριώτες καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο μας σε ένα γαλανο-λευκο-χακί σκηνικό και να δεχτούμε όλα τα ψεύδη της ιστορίας για να μην είμαστε οι θλιμμένοι της γιορτής.

Για να μην ξεχνάμε όμως και την αλήθεια, το περίφημο ¨ΟΧΙ¨ του δικτάτορα Μεταξά προέκυψε μέσα από διπλωματικές διαβουλεύσεις και απ΄ την πίεση ισχυρών κρατών, τα οποία ένα ¨ΝΑΙ¨(του οποίου οι πιθανότητα υπήρχε) θα έπληττε εξίσου. Αυτές τις μέρες λοιπόν όσοι φοιτούν σε ελληνικά σχολεία, καλούνται να ικανοποιήσουν το βίτσιο του δικτάτορα που επέβαλε πρώτη φορά στην ελλάδα τις παρελάσεις, συνεπαρμένος απ’ την χιτλερική νεολαία και που φυτεύετε στα παιδικά μυαλά ως εθνικός ήρωας, για μία απάντηση που στην τελική δεν υπερασπίστηκε με τη ζωή του, αλλά με τις ζωές χιλιάδων αθώων.

Αυτές τις μέρες, οι σημαίες θα βγουν στα μπαλκόνια για να μας θυμίσουν πως έχουμε κάτι κοινό με το γείτονα μας(και ας βριζόμαστε κάθε μέρα για το πάρκινγκ) και πως έχουμε κάτι να χωρίσουμε με τον μετανάστη που μένει στο υπόγειο, με τον οποίο κατά τ’ άλλα τα πάμε μια χαρά(αυτός δεν έχει αυτοκίνητο). Αυτές τις μέρες οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί(δεξιοί και αριστεροί), θα βγουν στα οικεία τους παράθυρα, άλλοι να καταδικάσουν έναν αλλοεθνή σημαιοφόρο και άλλοι να υπερασπιστούν το δικαίωμα του να τιμήσει την πατρίδα μας. Λίγες μέρες μετά οι δύο πλευρές θα τα βρούνε, αφρίζοντας ενθυμούμενοι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου 95΄ και το κάψιμο του εθνικού συμβόλου από ¨4-5 τσογλάνια¨ που τελικά αποδείχτηκαν 504 Άνθρωποι, οι οποίοι υπενθύμισαν τασσόμενοι στο πλευρό των μαζικά τότε εξεγερμένων στις φυλακές, πως το 73΄ δεν ήταν μια χίπικη γιορτή όπως μας την παρουσιάζουν, αλλά μια κοινωνική εξέγερση με ένοπλα οδοφράγματα, τις οποίας είχαν προηγηθεί απεργίες και καταλήψεις διαρκείας. Αυτοί οι Άνθρωποι δήλωναν από τότε τη θέση τους στο ζήτημα των σημαιοφόρων, ντόπιων ή ξένων και δικαιώνονται ακόμη, καθώς τα εθνικά σύμβολα ακόμη εξυπηρετούν τους σκοπούς τους, γενούν το ρατσισμό και τον πόλεμο, αποπροσανατολίζουν και χωρίζουν τους ανθρώπους σε μαντριά, κάνοντας τους μάλιστα να μισούν τους έγκλειστους των γύρω μαντριών με τους οποίους βιώνουν την ίδια καθημερινή εκμετάλλευση και να ταυτίζονται με τους υπαίτιους της εκμετάλλευσης αυτής, τους τσέλιγκες.

Κάτι μέρες σαν και αυτές, υπάρχει μια φυλή που καλείται να εκπληρώσει το καθήκον της στα δικά της ιδανικά και να διαψεύσει τα προγνωστικά των εξουσιαστών. Γιατί οι καιροί δυσκολεύουν και απαιτούν μεγαλύτερες δόσεις νάρκωσης, σημαίες στα μπαλκόνια και εθνικές εορτές για ψύλλου πήδημα(Euro 1,2-Eurovision 1,2) αλλά όσοι δεν έχουν εθνική συνείδηση αλλά Ανθρώπινη, παραμένουν νηφάλιοι και δεν ψαρώνουν.

Γι’ αυτό, μπορεί οι περισσότεροι μαθητές να μην καταφέρνουν να αποφύγουν τον καταναγκασμό της παρέλασης και να παριστάνουν για λίγες ώρες τα στρατιωτάκια, αλλά έχουν αποδείξει πως λίγες μέρες μετά είναι έτοιμοι να απαντήσουν με δυναμικές καταλήψεις σε όποιον υπουργό μπερδεύει το θεατριλίκι με την καθημερινότητα.

Γι’ αυτό, μπορεί οι επαγγελματίες επαναστάτες να κανακεύουν ακόμη τις ευκολόπιστες μάζες, πατώντας στους αγώνες κάποιων ¨προβοκατόρων¨ όπως λένε, αλλά ακόμη υπάρχουν ¨προβοκάτορες¨ και έχουν μνήμη και υποχρέωση.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΦΙΕΣΤΕΣ
Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ

…ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Τον τελευταίο καιρό τα παπαγαλάκια της εξουσίας, δημοσιογράφοι, βουλευτές και λοιποί τηλεοπτικοί μαϊντανοί, αφού πήραν εντολή άλλα και χρηματοδότηση(κακαουνάκης-τράγκας είναι γνωστοί πριμοδοτούμενοι απ’ την αστυνομία), βάλθηκαν να μας βγάλουν απ’ τα ρούχα μας.

Υπερεκτιμώντας τις κριτικές τους ικανότητες, πέρα απ΄ τα μικροπολιτικά τερτίπια τα οποία είναι μαθημένοι να αναλύουν με περισσή κατινιά, φλυαρώντας και διαφωνώντας σκηνοθετημένα χωρίς να λένε τίποτα επί της ουσίας και χωρίς να αφήνουν τίποτα πραγματικό να ακουστεί και με την αναμενόμενη αν όχι εσκεμμένη ημιμάθεια τους, άρχισαν να εκφράζουν την ¨άποψη¨ τους για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και ¨χώρους¨ όπως οι φοιτητικοί αγώνες, οι αναρχικοί-φοιτητές, οι αγώνες γενικότερα, οι αναρχικοί γενικότερα.

Η συκοφάντηση των αναρχικών αλλά και όσων ξεφεύγουν απ’ τις αδειοδοτούμενες αστικές διαμαρτυρίες, έχει μπει στο καθημερινό τηλεοπτικό πρόγραμμα και έχει ενταθεί, με αφορμή τις συγκρούσεις με την αστυνομία και τις επιθέσεις σε εξουσιαστικά σύμβολα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων πανεκπαιδευτικών συλλαλητηρίων. Επειδή πότε δεν θα καταδεχόμασταν να παίξουμε το παιχνίδι τους και να βγούμε στα τηλεπαράθυρα τους, είναι χρέος μας να αντιπληροφορούμε και να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας με τους δικούς μας αδιαμεσολάβητους τρόπους. Με αυτό το κείμενο, με καταλήψεις ραδιοσταθμών, με συνθήματα στους τοίχους, με..με..με..

Το ¨διαίρει και βασίλευε¨ είναι γνωστή τακτική της εξουσίας κι έτσι τα μμε χρησιμοποιούνται για να σπείρουν τη διχόνοια στην κοινωνία. Βλέπουμε λοιπόν μια προσπάθεια απομόνωσης των εκάστοτε αγωνιζόμενων και αντιπαραβολής των αιτημάτων τους με το κοινωνικό συμφέρον (βλέπε δασκάλους, φοιτητές, ναυτεργάτες…), λες και η νίκη ενός κομματιού από αυτούς δεν είναι νίκη για όλους τους. Συγκεκριμένα για τους αναρχικούς, βλέπουμε την προσπάθεια δημιουργίας ενός ακόμη ψευδούς διαχωρισμού -ανάμεσα σε αυτούς και τους φοιτητές-εργαζόμενους- αλλά και την σκιαγράφηση τους σαν αντικοινωνικούς – περιθωριακούς, που τη βρίσκουν κάνοντας προβοκάτσιες. ¨Πράγματι¨ οι αναρχικοί αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου, αυτού που όντας φοιτητής, μαθητής, άνεργος, εργαζόμενος, δεν αποδέχεται το ρόλο του δούλου και αγωνίζεται μ’ όποιο τρόπο μπορεί ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

Ένα βασικό είδος αγώνα για τους αναρχικούς φοιτητές είναι η κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων, η δημιουργία δηλαδή στεκιών, που λειτουργούν σε μόνιμη βάση, σαν πολιτικές – πολιτιστικές συλλογικότητες, εκφράζοντας την φοιτητική άλλα και κοινωνική κινητοποίηση μακριά από κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις.
Αυτοί οι χώροι είναι κατειλημμένοι γιατί ανήκουν σε όλους μας και άρα δεν χρειαζόμαστε άδεια για να τους χρησιμοποιήσουμε. Αντιθέτως, θα πρέπει να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς που τους καπηλεύονται, χρησιμοποιώντας τους σαν ψηφοθηρικές και οικονομικές καβάτζες (παρατάξεις, καφετέριες και λοιπές επιχειρήσεις, επαγγελματικές εργασίες απλήρωτων φοιτητών για λογαριασμό καθηγητών και μεγαλοεταιριών κλπ). Τα φοιτητικά στέκια δεν οφείλουν την ύπαρξη τους στο άσυλο. Παντού άλλωστε υπάρχουν εγκαταλελειμμένα για χρόνια σπίτια, που απέκτησαν ζωή και έγιναν ορμητήρια κοινωνικής δράσης όντας κατειλημμένα.

Όσο για την λασπολογία περί διακίνησης ναρκωτικών, αυτά κυκλοφορούν μέσα στα πανεπιστήμια πολύ λιγότερο απ’ ότι σε ολόκληρη την κοινωνία, ενώ αναρχικοί δραστηριοποιούνται έμπρακτα εναντίον των ναρκωτικών και αντιμετωπίζουν με πράξεις αντιβίας τους εμπόρους μέσα και έξω απ’ το άσυλο.

Το άσυλο εκ των πραγμάτων, είναι μια εξουσιαστική παραχώρηση. Επειδή όμως το κράτος δεν παραχωρεί τίποτα αν δεν αναγκαστεί να το κάνει, είναι και μια κοινωνική κατάκτηση, η οποία επήλθε μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις και που στόχο έχει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα πανεπιστήμια. Πράγμα που σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει έξω απ’ αυτά (το γνωρίζουν καλά όσοι έχουν περάσει ώρες στο τμήμα, γιατί κολούσαν μια αντιεξουσιαστική αφίσα). Οι ιδέες παρουσιάζονται σαν πνεύματα, σαν πράγματα αποκομμένα απ’ την πραγματική ζωή. Όταν πετάγονται πέτρες και μολότοφ, όταν διακόπτεται η λειτουργία της εκκλησίας εντός του ασύλου, όταν προπηλακίζονται οι καταληψιοσπάστες (παρατάξεις και καθηγητές), οι ιδέες είναι? που γίνονται πράξεις. Και όταν το πείραμα πετύχει στο εργαστήριο, πρέπει να μεταφερθεί και έξω απ’ αυτό, προκειμένου να είναι ευεργετικό για την ανθρωπότητα.

Οι αναρχικοί δεν αποτελούν έναν ενιαίο πολιτικό χώρο με κοινή πολιτική γραμμή. Αποτελούνται από ομάδες ανθρώπων και από μεμονωμένα άτομα, που μεταξύ τους, πέρα απ’ την ισότιμη συμμετοχή όλων στην λήψη και εκτέλεση αποφάσεων, υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Επομένως, τις επιλογές μιας συλλογικότητας ή ενός άτόμου, δεν είναι δυνατό να τις χρεώνεται ένας ολόκληρος πολιτικός ¨χώρος¨, ειδικά για τακτικές που διαδραματίζονται στο δρόμο, στην έκβαση των οποίων συμμετέχουν και άτομα που ίσως δεν επιθυμούν και δεν έχουν επικοινωνία με καμία διαδικασία σύνθεσης απόψεων και συνεργασίας.

Κάτι που προβάλλεται ως αντικοινωνικό φετίχ των αναρχικών, είναι το ότι είναι και κουκουλοφόροι. Η κουκούλα είναι όντως μια αντικοινωνική εικόνα. Είναι μια νίκη των κατασταλτικών μεθοδεύσεων του κράτους, που αναγκάζει τους αγωνιζόμενους σε επικοινωνιακές υποχωρήσεις. Οι αγωνιζόμενοι νιώθουν περήφανοι για τις επιλογές τους (άλλωστε σε ένα κόσμο υποταγής είναι οι μόνοι που το δικαιούνται) και θα προτιμούσαν να τις υπερασπίζονται με ονοματεπώνυμο. Ο κοινοβουλευτισμός όμως βαφτίζει παράνομους όσους την αμφισβητούν και ο κάθε ¨παράνομος¨ είναι πολύ σημαντικός για να χαρίζεται στον εχθρό.

Βία: η χρησιμοποίηση της δυνάμεως για επιβολή θελήσεως, καταναγκασμός. Είναι προφανές πως αυτοί που έχουν τη δύναμη και την χρησιμοποιούν για να μας επιβληθούν είναι οι εξουσιαστές. Οποιαδήποτε πράξη λοιπόν, έχει επιθετικά χαρακτηριστικά και στόχο αυτούς που χρησιμοποιούν τη βία, δεν μπορεί να’ ναι παρά αντιβία. Οι φοιτητές και οι εκπαιδευτικοί έξω απ’ τη βουλή και το υπουργείο, οι αγρότες στο δρόμο τους προς τα Τέμπη, οι ναυτεργάτες όταν τα φορτηγά σπάνε την απεργία τους και ανεφοδιάζονται, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα όταν οι απεργοσπάστες ξεκινούν απ’ τις χωματερές, δια της βίας υποχωρούν απέναντι στα ματ και μόνο δια της αντιβίας θα διεκδικήσουν την νίκη και την αξιοπορέπεια.

Παράπλευρη απώλεια της κρατικής βίας είναι ο συνασπισμός, που κατηγορήθηκε (όχι άδικα, αφού προσπαθεί να αντλήσει από αυτούς πολιτική υπεραξία) ότι υποθάλπτει τους κουκουλοφούρους (οι οποίοι βλέπουν εχθρικά οποιοδήποτε κόμμα) και έσπευσε να ξεράσει παρακάλια  προκειμένου να συνεχίσουν να τον παίζουν οι φίλοι του στο παιχνίδι της εξουσίας. Ο συνασπισμός που χρησιμοποιεί σαν επικοινωνιακό τρικ πολλές φορές την εικόνα των δυναμικών συγκρούσεων των κουκουλοφόρων, μάλλον αναγνωρίζοντας πόσο βαρετές είναι ούτως ή άλλως οι προεκλογικές του καμπάνιες.

Ως ένα απ’ τα πιο ενεργά κομμάτια των αγωνιζόμενων, οι αναρχικοί οργανώνουν και συμμετέχουν σε κοινωνικές κινητοποιήσεις, άλλες φορές περισσότερο και άλλες λιγότερο οργανωμένα. Δεν παρεισφρέουν σε αυτές, αλλά δεν συμφιλιώνονται και με όσους τις αμαυρώνουν, φροντίζοντας για την σώνει και καλά ¨ειρηνική¨ τους έκβαση και προβάλλοντας το χριστιανικό γύρισμα του μάγουλου, σαν μοναδική τακτική απέναντι στον πολεμοχαρή εχθρό. Είναι φυσικό άλλωστε όλοι αυτοί(πολιτικάντηδες, εργατοπατέρες, δημοσιογραφήσκοι, …) να εναντιώνονται σε πρακτικές που αντεπιτίθονται και αγωνίζονται για την κατάργηση κάθε εξουσίας, καθώς γεύονται τα ψίχουλα της και στην ύπαρξη της οφείλουν τη θέση τους. Όλοι αυτοί βαφτίζουν πιστόλια, πιστόλια φωτοβολίδων και προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για ¨τυχαίες¨ εκπυρσοκροτήσεις και για κατάλυση του ασύλου. Αγχώνονται για την σωματική ακεραιότητα των πάνοπλων αστυνομικών, αγνοώντας τους χιλιάδες συνανθρώπους μας, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ και συνήθως πισώπλατα, που κακοποιήθηκαν βάναυσα και βιάστηκαν απ’ τα όργανα της τάξης. Αναγάγουν την πυρπόληση ενός κουβουκλίου σκοπιάς σε βεβήλωση του μνημείου του άγνωστου στρατιώτη, σφυρίζοντας αδιάφορα μπροστά  στην προφανή ¨βεβήλωση¨ που διέπραξαν τα ματ με χημικά και ξυλοδαρμούς κυριολεκτικά επάνω στο μνημείο. Έπειτα σπεύδουν να καταπραΰνουν τις κοινωνικές αναταραχές, καταθέτοντας λουλούδια στο μνημείο και τονώνοντας το εθνικό αίσθημα, σε βάρος φυσικά του ταξικού.

Μια κοινωνία χωρίς ιστορική μνήμη, μια τηλεκατευθυνόμενη κοινωνία, είναι καταδικασμένη στην υποδούλωση. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι εξουσιαστές, όπως γνωρίζουν και το ότι ο λαός ακόμη νοσταλγεί της μεταπολιτευτικές απεργίες των οικοδόμων και τα ξηλωμένα πεζοδρόμια και φοβούνται την σύνδεσή με τα σημερινά ξηλωμένα πλακόστρωτα. Σπεύδουν να σπείρουν την σύγχυση, γιατί αν ο λαός αξιοποιήσει τις εμπειρίες που διαθέτει, δεν θα σταματήσει μπροστά στο στρατό κατοχής του κοινοβουλευτισμού που φράζει το δρόμο στις διεκδικήσεις του. Όσους έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα, τους τιμάς όταν διδάσκεσαι απ’ τα λάθη τους. Όσοι πολέμησαν ειρηνικά και πνίγηκαν στο αίμα, δίδαξαν όσους πολεμούν με ό,τι έχουν.
         

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ     

¨ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ¨ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ…ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα είδος ανθρώπων που άκουγε στo όνομα ¨δήμαρχοι¨. Αυτοί και οι παρατρεχάμενοι τους ζούσαν πλουσιοπάροχα σε βάρος του λαού και σαν να μην έφτανε αυτό, διαχειρίζονταν και τις κοινές υποθέσεις του δήμου σύμφωνα με το προσωπικό τους συμφέρον. ¨Δουλειά¨ τους ήταν να σουλατσάρουν πάνω-κάτω το δήμο κάνοντας δημόσιες σχέσεις, ανταλλάσσοντας δηλαδή χειραψίες με εμπόρους, εργολάβους και όσους γενικά ¨αμερόληπτους¨ φορείς βοηθούσαν στο έργο τους. Επειδή κουράζονταν πολύ, υπήρχε μια μέρα που καθόντουσαν σ’ ένα γραφείο και όταν κάποιος ζητούσε να τους δει, οι γραμματείς τους με διάφανες διαδικασίες έκριναν αν ο δήμαρχος είναι μέσα ή όχι.
Για μία ημέρα τέτοιας δουλειάς οι δήμαρχοι, ανταμείβονταν όσο ένας ξεπατωμένος εργαζόμενος για μία εβδομάδα. Έτσι κάθε φθινόπωρο, αφού επέστρεφαν ορεξάτοι από τις κοσμοπολίτικες(συνήθως σκαφάτες) διακοπές τους, καλούσαν το λαό(που σε μεγάλο ποσοστό έλιωσε δουλεύοντας όλο το καλοκαίρι) να ξεχάσουν όσα αμελητέα τους χωρίζουν και να διασκεδάσουν όλοι μαζί, σε μια σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, οι οποίες φυσικά ήταν προπληρωμένες(όπως και οι διακοπές του δημάρχου) αλλά όχι επιλεγμένες, απ’ τον ίδιο το λαό.
Γενικά οι δήμαρχοι, ήταν ευαίσθητοι και παρεξηγημένοι. Δεν άντεχαν να βλέπουν σκουπίδια στα ρέματα, αλλά επειδή ήταν πολυάσχολοι και δεν προλάβαιναν να τα καθαρίσουν, αλλά και επειδή διατηρούσαν την παιδικότητα τους, θέλανε να παίξουν με φορτηγάκια και μπουλντόζες και να τα κάνουν όλα ίσωμα. Υπήρχαν όμως κάποιοι ζωηροί καλικάντζαροι που σταματούσαν τα έργα και γενικά τους δημιουργούσαν προβλήματα…
Κάθε τέσσερα χρόνια υπήρχε και μία περίοδος που οι δήμαρχοι τρελαινόντουσαν. Βγάζανε τους εαυτούς τους τεράστιες εγωπαθείς φωτογραφίες και γέμιζαν με αυτές όλη την πόλη. Ήταν πάντα διαθέσιμοι στο λαό και απαντούσαν σε όλα θετικά και γενικόλογα. Αποκτούσαν οικολογικές ευαισθησίες και κυκλοφορούσαν λιγότερο με τον σοφέρ τους.
Τη λέγανε θαρρώ…προεκλογική.

Αυτό το αντιεξουσιαστικό ¨παραμύθι¨ δεν πρόκειται να το δούμε σε καμία απ’ τις παιδικές, θεατρικές, μουσικές παραστάσεις του δήμου, αφού οι πρωταγωνιστές του, όλοι αυτοί που η πραγματική τέχνη βάζει στο στόχαστρο, γεμίζουν τις μέρες των ¨πολιτιστικών φθινοπώρων¨ με ακίνδυνα θεάματα. Αλλά και αν κάτι τους ξεφύγει και ¨χρησιμοποιήσει¨ αυτές τις μέρες για να τους καυτηριάσει, θα γελάσουν χειροκροτώντας με άνετο ύφος, υπονοώντας πως οι ίδιοι αποτελούν εξαίρεση και πως ο ποιητής αναφέρεται στους κακούς τους συναδέλφους.

Τι είδους καλλιτεχνική ευαισθησία μπορεί να διαθέτουν αυτοί οι επαγγελματίες κακοτέχνες, που λύσσαξαν να αντικαταστήσουν το πράσινο με γκρίζο στο ρέμα τις Πικροδάφνης και που ακόμη προσπαθούν, κάνοντας ¨ευφυείς¨ εικαστικές παρεμβάσεις με μαύρη άσφαλτο σε σημεία της παραρεμάτιας ζώνης που είχαν υποσχεθεί πεζόδρομους; Και ποιόν κοροϊδεύουν όταν δήθεν νοιάζονται για τους δημόσιους χώρους, αυτοί που τους μεταφράζουν σε τετραγωνικά μέτρα προς ενοικίαση; Περιζήτητα τ.μ., αφού η αστυνομία εγγυάται την επιτυχημένη εμπορική τους εκμετάλλευση, διώχνοντας  με τον συνηθισμένο ¨ευγενικό¨ της τρόπο όσους ¨ύποπτους¨ συχνάζουν σε αυτά χωρίς να καταναλώνουν.

Και όταν οι ίδιοι οι ¨καλλιτέχνες¨, λειτουργούν με εξουσιαστικούς όρους, αυτούς της αγοράς και του κέρδους και προκειμένου να καταξιωθούν στον βρώμικο ¨χώρο¨ τους, ποδοπατάνε την αξιοπρέπεια τους απέναντι στον σκηνοθέτη, τον μαέστρο, τον παραγωγό κ.λ.π., τι είδους τέχνη και πολιτισμό προάγουν; Μάλλον αναπαράγουν τον ¨πολιτισμό¨ της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό προορίζονται και γι’ αυτό ανταμείβονται.

Σίγουρα στις καλλιτεχνικές ομάδες του δήμου υπάρχουν και άνθρωποι με αγνά κίνητρα, τα οποία όμως υπό την αιγίδα της διοικήσας αρχής, καταντάνε ¨άρτος και θεάματα¨, τα οποία ο εκάστοτε επιτήδειος πολιτικάντης εκμεταλλεύεται σαν ακόμη μια αφορμή για άντληση πολιτικής υπεραξίας, για προβολή, για εντυπωσιασμό και για κουραστικά προπαραστασιακά λογύδρια.

Σίγουρα πολύς κόσμος(συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) συμμετέχει και παρακολουθεί τέτοιου είδους εκδηλώσεις, χωρίς αυταπάτες, με το σκεπτικό ¨από το ολότελα καλή και η παναγιότενα¨ και ¨τα’ χουμε που τα’ χουμε πληρώσει…¨ και με την προσδοκία ότι θα ξεχάσει για λίγα λεπτά τις σκοτούρες της επιβίωσης. Έλα όμως, που μόνη επιδίωξη των περισσότερων  απ’ τους εν λόγω φιλάρεσκους ερμηνευτές, είναι να αυτοϊκανοποιηθούν και να αδράξουν ποιοτικές δάφνες. Τελικά κάνουν τον κόσμο να σιχαθεί την ¨τέχνη¨ και να στραφεί σε τρόπους διασκέδασης που υπόσχονται απλή και πρόχειρη ¨εκτόνωση¨.

Εφόσον η τέχνη υποτίθεται πως είναι μια έκφραση της ζωής, δεν μπορεί να αγνοεί πως αυτή η τελευταία έχει καταντήσει επιβίωση και πρωταρχικό της μέλημα δεν μπορεί να’ ναι άλλο από τον επαναπροσδιορισμό του αντικειμένου της.

Εφόσον τα πάντα είναι(έμμεσα ή άμεσα) δημοσία δαπάνη πρέπει να’ ναι και δημοσία διαχείριση. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μέσα από τις όποιες θα πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι δημόσιοι χώροι που μας ανήκουν και μας περιμένουν να τους ξαναζωντανέψουμε χωρίς αδειοδότηση, οι συνολικά συλλογικές διαδικασίες και οι εκδηλώσεις με αντιιεαραρχικό και αντιεμπορευματικό χαρακτήρα, είναι η ουτοπία στην πράξη. Είναι εδώ και τώρα η απόδειξη του πραγματοποιήσιμου της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα αλλά και ένα ξεμπρόστιασμα, σε όσους σαν έσχατη λύση(;) για να ¨επικοινωνήσουν¨ με το κοινό ¨χρησιμοποιούν¨ παρασιτικούς μεσάζοντες. Είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα προς όλους, γιατί όλοι μπορούμε να γίνουμε καλλιτέχνες.

ΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Ελευθεριακό στέκι ¨Πικροδάφνη¨
(Αγ.Βασιλείου  και Π.Π. Γερμανού 22)
Μπραχάμι             
Φθινόπωρο 06΄

* Το στέκι λειτουργεί κάθε Πέμπτη και Παρασκευή από τις 19:30 ως χώρος αντιεμπορευματικής συνάντησης και επικοινωνίας, με μουσικό στούντιο, καφενείο και δανειστική βιβλιοθήκη.