Μουσική: Γιάννης – Byrock
Η παιδική μου ηλικία, είναι σημαδεμένη από μια καθημερινότητα σαν αυτή που περιγράφω στο δεύτερο μισό του κομματιού. Όλα τα μέλη του γκρούπ άλλωστε, έχουμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά και την δημιουργία του την σκαρφιστήκαμε σ’ ένα διάλλειμα απ’ το παιχνίδι. Γύρω στο ‘00 είχα παρατηρήσει με ανυσηχία, ότι οι γειτονιές είχαν μείνει ορφανές από παιδικές φωνές και το είχα συνδέσει με την έκρηξη των παιχνιδομηχανών (κάτι που ψιλοεπαναλαμβάνεται με τα ίντερνετ καφέ), η οποία είχε κλείσει σπίτι της σε ένα βαθμό και την δικιά μου γενιά. Για μένα το παιχνίδι στη γειτονιά εκφράζει την διατήρηση της ίδιας αλλά και των δεσμών αλληλεγγύης και ισότιμης συνύπαρξης που πρέπει να υπάρχουν σε αυτή για να δικαιούται να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. Ο χωροχρόνος της σύγχρονης πόλης και το κυνήγι της επιβίωσης, είναι σοφά δομημένα  απ’ τους θρονιασμένους κυρίαρχους, έτσι ώστε να δημιουργούν προγραμματισμένες μηχανές που η ΠΡΑΞΗ της εκθρόνισης δεν είναι στο πρόγραμμα τους. Όταν λοιπόν τα τελευταία χρόνια, άρχισα να βλέπω τις γειτονιές να ξαναγεμίζουν με παιδικές φωνές (που έχουν καιρό ακόμα μέχρι να απορροφηθούν για τα καλά και αυτές απ’ το σύστημα) χάρηκα πραγματικά και πήρα δύναμη.
Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα λοιπόν του ‘03 και καθώς ήμουν απορροφημένος με την δημιουργία σκονακίων, για την επερχόμενη εξεταστική, απόρησα με την ένταση και το πλήθος των παιδικών φωνών και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι παίζει. Ο ΔΡΟΜΟΣ είχε μετατραπεί σε παιδική χαρά! Ένα ΧΑΟΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ από πιτσιρίκια με μπάλες και ποδήλατα. Το ρεφραίν γεννήθηκε αυτόματα και καθώς το σημείωνα μην το ξεχάσω….άκουσα τον ενοχλητικό ήχο που βγαίνει όταν μια μητέρα φωνάζει το παιδί της να μαζευτεί σπίτι ειδικά για να διαβάσει. Οι διάλογοι που φαίνονται ρεαλιστικοί, είναι σχεδόν ατόφιοι. Σε κάποιο σημείο του ρεφραίν έχει χρησιμοποιηθεί επιτηδευμένα μια σχέση συγχορδιών η οποία θυμίζει το ομώνυμο τραγούδι του Λοίζου. Η σπόντα “άλλωστε να ερωτευτεί μάλλον δεν θα’ χει προλάβει”, αναφέρεται στο φρικτό τρόπο με τον οποίο παντρεύονταν τα περισσότερα ζευγάρια παλιότερα: σε πολύ νεαρή ηλικία, με προξενιό και με μία προγαμιαία ζωή γεμάτη πατριαρχικά ταμπού. Στην πραγματικότητα δηλαδή σε ανθρώπους που ποτέ δεν βίωσαν μία υγιή ερωτική σχέση. Βέβαια πρόσθεσα στην ιστορία τον έρωτα του αγοριού ως ένα πολύ ισχυρό επιπλέον παράγοντα για να μείνει έξω και έβαλα τα δικά μου βιωματικά στοιχεία. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία το κρυφτό μετατρέπεται σ’ ένα ερωτικό παιχνίδι, όπου βρίσκεις ευκαιρία για χαμούρεμα, με την διεγερτική αγωνία του παιχνιδιού αλλά και τα μάτια των συμπαικτών σου να παρακολουθούν.
Τα παιδικά συναισθήματα ανάλογα με την προέλευσή τους, έχουν πολύ αποκλίνουσες δυναμικές. Τα παιδιά ενώ ερωτεύονται πχ. στον απόλυτο βαθμό, δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου ή του φόβου (πχ. για το θάνατο) και αυτό καμιά φορά τα κάνει να ακούγονται μακάβρια και γοητευτικά. Αυτό ήθελα να εκφράζεται και μέσα απ’τους στίχους, για να φαίνεται σαν να έχουν γραφτεί πραγματικά από ένα πιτσιρίκι. Αυτό ήθελα να εκφράζεται και στο τέλος του κομματιού, που μιλάει κάποιος που προσπαθεί να διατηρήσει την παιδικότητα του και είναι ερωτευμένος με την ελευθερία.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ’ ΝΑΙ ΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ,
ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!