Από πού να το πρωτοπιάσεις… Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Θησέας ήταν μέλος ενός πληρώματος νεαρών Αθηναίων που ταξίδε- ψε στην Κρήτη για να φαγωθεί από το Μινώταυρο, στα πλαίσια αποπληρωμής του Μινωικού φόρου και απαλλαγής της Αθήνας από τα δεινά. Ο Θη- σέας σκότωσε το Μινώταυρο και με την βοήθεια της Αριάδνης και του περίφημου «μίτου» (νήμα), κατάφερε να βρει την έξοδο του λαβύρινθου. Το καράβι του έφερε μία μαύρη σημαία, την οποία σε περίπτωση νικηφόρας εξέλιξης θα 'πρεπε να αλ- λάξει με μία άσπρη. Ο Θησέας ξέχασε να αλλάξει τη σημαία, με τραγικό αποτέλεσμα να αυτοκτονή- σει ο πατέρας του όταν αντίκρυσε το καράβι. Το σάλτο του Αιγέα απ' τα βράχια του Σουνίου ήταν που βάφτισε το ομώνυμο πέλαγος. Ο «Ηλεκτρικός Θησέας» λοιπόν, είναι ο 'Θησέας' της εποχής μας. Ο νέος που μοχθεί για την επι- βίωσή, που παλεύει με τους σύγχρονους 'μινώταυρους', που αποπληρώνει τους σύγχρονους φόρους και που ονειρεύεται τη νίκη και την απαλλαγή από όλα τα δεινά που του έχουν επιβάλει. Το '50 σηματοδοτείται στη χώρα μας η λήξη του εμφυλίου πολέμου, η παράδοση του αντάρτικου οπλισμού και οι τελευταίες νικηφόρες επελάσεις στο 'στρατόπεδο' του εχθρού. Από τότε, οι πλειοψηφίες περιμένουν τη νίκη να έρθει από μόνη της. Η μαραμένη πια ανθοδέσμη της πανηγυρικής υποδοχής τις "μάρανε". Η επαναστατική φρασεο- λογία δηλαδή, ο δήθεν αγώνας για την προετοιμασία των ώριμων συνθηκών κλπ. Μοιάζουν να 'χουν μουγκαθεί και αυτός ο σύγχρονος 'λαβύ- ρινθος' μοιάζει περισσότερο με πηγάδι, που η έξοδός του είναι προφανής. Το μόνο που χρειάζεται είναι η επικοινωνία με κάποιον και η θέληση για απεγκλωβισμό. Δυσεύρετα και τα δυο.. Μια ανώφελη επιβίωση.. Η Ομόνοια πέρα από πρεζοστέκι - σταθμό για μια ψευτοφυγή αποτελεί και το κέντρο της μητρόπολης. Μια αρένα για ασταμάτητα πάνω-κάτω, κυνήγι καταναλωτικών ονείρων, ακόμα και πέρασμα για δήθεν λυτρωτικά weekend. Παλαιότερα αποτελούσε και στέκι της οργισμένης γενιάς των καμικάζι. Σε κάθε περίπτωση τα κάθε λογής διόδια καταβάλλονται και το ψευτοταξίδι συχνά αποβαίνει μοιραίο. 14 «..δεν πρέπει να μας μένει χρόνος ελεύθερος. Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις» (Μεθυσμένα Ξωτικά - Σχολείο) 'Δυστυχώς', η ανθρώπινη μηχανή χρειάζεται και ξεκούραση για να συνεχίσει να' ναι παραγωγική. Όλοι λοιπόν έχουν δικαίωμα (έστω και κουτσουρεμένο) στον ύπνο. Και ευτυχώς ακόμα δεν έχουν διαδοθεί αρκετά τα μέσα αυτόματης ύπνωσης και αποφυγής του ενδιάμεσου και 'επικίνδυνου' για το καθεστώς σταδίου. Η φυσική διαδικασία προϋποθέτει αναγκαστική ακινησία πριν τον ύπνο, η οποία υποχρεώνει σε σκέψεις και οι σκέψεις εκδικούνται προσφέροντας δάκρυα και ερωτήματα. Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε; Όνειρα αναβολής και μετάθεσης. Όνειρα πνιγμένα και μυαλά σκουριασμένα απ' την συνεχή πλύση εγκεφάλου. Σύγχρονα αδιέξοδα και ανεκπλήρωτοι πόθοι που η υλική 'ευδαιμονία' δεν κατάφερε να διαγράψει. Παρ' όλα αυτά, συνεχής δουλειά για την απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, μπας και το κενό γεμίσει. Τυφλοσούρτη στη συνήθεια. Οι ηρωικές μάχες ανήκουν στο παρελθόν, ενώ το παρόν μόνο άξιο ντροπής μπορεί να' ναι. Το υπάρχον δεν αξίζει να υπάρχει. Είναι προφανές, αλλά η σκέψη του αφανισμού αυτής της σαπίλας φοβίζει, καθώς ο «ηλεκτρικός Θησέας» είναι μέρος της και έτσι τον κόφτει και η διαιώνισή της. Απ' την άλλη, γνωρίζει ότι θα ήταν δίκαιος ένας τέτοιος χαμός, γι' αυτό τον περιμένει από παντού, τον τρέμει και τον εφευρίσκει. Ο πολιτισμός του είναι τόσο ψεύτικος, όσο η ύπαρξη της Ατλαντίδας. Παρ' ολα αυτά, φαντασιώνεται ότι το μέλλον θα τον αναπολεί σαν κάτι σπουδαίο. Οι πολιτικάντηδες ποτέ δεν κατάφεραν να τον κερδίσουν, αλλά του 'χαν στημένες εναλλακτικές και τσίμπησε. Τα σφαιριστήρια ή αλλιώς ουφάδικα (μαγαζιά με coin machines στις μέρες μας) και τα γήπεδα, ρούφηξαν το χρόνο του και την ενεργητι- κότητά του. Χαρακτηριστικά πλαστικές είναι οι προεκλογικές σημαίες. Εναπόθεση ελπίδων όσων δεν έχουν πια ελπίδα. Ιδιωτική τηλεόραση και δημιουργία μιας γενιάς τηλεθεατών. Τα πάντα αφομοιώνονται από το θέαμα. Έτσι και το «επαναστατικό» ροκ που φτιάχτηκε για να ανοίξει τα μάτια της κοινωνίας, γίνεται μια τεράστια ενοχλητική τσίμπλα. Κι εκεί κλεισμένος στο πηγάδι,.. δημιούρ- γησε μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας και ανθρωπιάς Ή…. Βασισμένο στο ποίημα 'Θηρασία' που γράφτηκε το 1980, μελοποιήθηκε το 1988 και ερμηνεύτηκε απ' τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τη Μαρία Φωτίου στον ομώνυμο δίσκο. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος με τη μουσική του κάνει ό,τι ο Δημήτρης Βάρος με τους στίχους του. Μέσα σε λίγα λεπτά, σκιαγραφείται η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με σαφείς αναφορές σε όλες τις προγονικές επιρροές της. Το αποτέλεσμα είναι ένα επαναστατικό, βυζαντινό electro ροκ. Η ερμηνεία του Παύλου είναι μοναδική και λόγω του ξένου -ως προς τα συνηθισμένα του- ύφους, αλλά και λόγω συμβολισμού. Κι όμως είναι αλήθεια.. Πολλές φορές αυτός που βιώνει μια κατάσταση δεν μπορεί να την επικοινωνήσει στους γύρω του τόσο καθάρια, όσο κάποιος πιο αποστασιο- ποιημένος, αλλά ικανός παρατηρητής. Και οι δέκτες όμως, που θα οικειοποιηθούν αυτή την περιγραφή, συνήθως θα μείνουν να θαυμάζουν την επιτυχημένη αναπαράσταση της πραγματικότητας, χωρίς να νιώσουν την ουσία της πραγματικότητας αυτής, παρ' ότι μπορεί και οι ίδιοι να τη βιώνουν. «Και ξέρεις τι… καλά τα ωραία λόγια, αλλά να σου πω την αλήθεια, σα να αρχίζω να βαριέμαι».. Με τα πολλά.. δεν έχω όρεξη να κάνω κριτική σε κανέναν, ο καθένας άλλωστε ό,τι μπορεί και νοιώθει κάνει.. Τα διλήμματα όμως τίθενται για να απαντηθούν. Όχι απα- ραίτητα από αυτόν που τα θέτει, αυτός ίσως μέχρι εκεί να μπορεί να φτάσει και με τη στάση του να έχει απαντήσει. Όλοι οι υπόλοιποι που θέτουν και ξαναθέτουν το δίλημμα τραγουδώντας παθιασμένα και κραδαίνοντας συνήθως το δεξί χέρι ψηλά, αναπολώντας συνήθως ένα κάπως 'αγωνιστικό' παρελθόν νομίζουν πως δεν έχουν ήδη διαλέξει στρατόπεδο;