Όλα κάνουν κύκλους ξανά και ξανά˙
σε αρπάζουν και σε στροβιλίζουν και όσο το παλεύεις,
τα φάλτσα που όλα παίρνουν κάνουν τη διαφορά κι έτσι έχεις το δικαίωμα κάτι άλλο να προσμένεις.

Κάτι που δεν θα ’ρθει σαν ένα πεφταστέρι, δεν θα ’ναι σαν υπόσχεση στο σύμπαν χρεωμένη.
Kάτι που θ’ ακουστεί σαν μια κραυγή πνιγμένη, σαν μετεμψύχωση τρελή από ένα αστέρι που πεθαίνει.

Πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ,
μια καληνύχτα χλωμή ή έναν ήλιο λαμπερό,
μια καλημέρα χορτάτη˙ έναν έρωτα σακάτη
μια θλιμμένη φάτσα, μια αιώνια γκριμάτσα.
Ναι αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ,
ένα ακόμη κελί ή ένα ψεύτικο ουρανό,
μία πιστή μόνα λίζα, τη ζωή μου σε κορνίζα,
ένα κρυμμένο γινάτι˙ κάτι να θυμίζει κάτι.

Παντού κομμάτια από μένα, βρίσκονται διασκορπισμένα κι όλα κάτι να θυμίζουν, όλα ξαναειδωμένα
Όλα γίνονται μετρήσιμες μονάδες παρακμής και υπόσχονται εικόνες κι άλλης λεηλατημένης γης.
Όλα πουλιούνται, όλα αγοράζονται, όλα μοιάζουνε θλιμμένα κι όλα εύκολα δικάζονται.
Για όλα ρωτάς εμένα κι εγώ τι να σου πω, πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ