Κυκλοφόρησε το Μάιο του'75 αποτελώντας την α' όψη ενός δίσκου 45 στροφών και λογοκρίθηκε λίγες μέρες μετά. Είναι η πρώτη κυκλοφορία του Άσιμου και περιγράφει με γλαφυρότητα την πρωτόγνωρη γι' αυτόν δισκογραφική εμπειρία. Ο μηχανισμός είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα και γυρίζουν τα γρανάζια αυτού του σάπιου «συστήματος», όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε. Ρεβιζιονι- στής είναι αυτός που αναθεωρεί τις απόψεις του, συνήθως προκειμένου να συμβιβαστεί με την επικρατούσα κατάσταση. Παλιότερα, που λόγω έλλειψης μέσων η δημοσίευση ενός έργου εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη θέληση του παραγωγού, το έργο έφτανε στο σημείο να αλλάζει μορφή προκειμένου να τον ικανοποιεί και να πέσει το λαδάκι. Η συμφωνία βέβαια ήταν ρευστή και μπορούσε να χαλάσει οποιαδήποτε στιγμή ο παραγωγός στράβωνε με τον καλ- λιτέχνη. Έτσι, ο καλλιτέχνης έφτανε στο σημείο να γίνεται «οπορτούνα», ευκαιριακός υπερασπιστής των εκάστοτε συμφερόντων του παραγωγού και της (άρχουσας) τάξης του. Κοινώς, κωλοτούμπας και φερέφωνό του. Η λέξη «εκτονώνω» άλλωστε, δε νομί- ζω να έχει χρησιμοποιηθεί τυχαία από τον Άσιμο. Ο όρος «εκτόνωση» χρησιμοποιείται στα νταραβέρια του πληρωμένου σεξ και αποτελεί τη βασική μονάδα μέτρησης της ταρίφας. Κάθε αφεντικό που σεβόταν τον εαυτό του και ήταν και λίγο ξύπνιο διατηρούσε μια εταιρία παραγωγής και είχε κάμποσα καλλιτεχνάκια να κουμαντάρουν το λαϊκό αίσθημα για πάρτη του. Πράγμα που συμβαίνει και σήμερα, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, καθώς «με τα χρόνια» η δουλειά έχει πλέον γίνει και τα συμφέροντα των καταπιεστών έχουν εσωτερικευθεί σε μεγάλο βαθμό από τους καταπιεσμένους και έχουν στρεβλά ταυτιστεί με τα δικά τους. Ο παραγωγός δεν χρειάζεται πλέον να παρέμβει, γιατί ο καλλιτέχνης έχει μάθει να γράφει αυτά που πρέπει και να εκφράζεται κιόλας μέσα από αυτά. Όσο για τους ψευτοεπαναστάτες το έχω ξαναπεί.. Η εξουσία θέλει κάποιους να την βρίζουν. Κάποιους που όταν την υπερασπιστούν ο λαός θα τους πιστέψει. Για να τους δούμε λοιπόν.. Τσακνής – Μαχαιρίτσας στο «τσαντίρι» του Λαζόπου- λου τον περασμένο 'θερ- μό' Μάη: «..το θέμα είναι τι κάνουμε από δω και μπρος και τι ευθύνες έχουμε εμείς, οι καλλιτέχνες, οι πνευματι- κοί άνθρωποι οι διανοού- μενοι. Θα είμαστε δίπλα στο λαό και θα' μαστε απέναντι τους». Μάλιστα.. το λαό τον ρωτή- σανε ή με το ζόρι βύσσινο; Μήπως αυτό που ισχύει είναι «είμαστε επαγγελματίες και βλέπουμε την 'επαναστατική αγορά' να είναι η μόνη που έχει ψωμί εν μέσω κρίσης»; Τελικά υπάρχει κόσμος που είναι μέσα στο κίνημα και φτιάχνει τραγούδια που το εμπλουτίζουν και κόσμος εκτός κινήματος που τα τραγούδια του απευθύνονται κυρίως στους ομοίους του. Τραγούδια που κρατάνε όσους τα καταναλώνουν μακριά απ' την πραγματικότητα του κινήματος, αφομοιώνοντας μια θεαματική εικόνα της και δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση συμ- μετοχής σε αυτή. Με το αζημίωτο βέβαια για το οποίο γίνεται και η όλη φασαρία εν τέλει. Ακόμη και οι χιπχόπερς δηλαδή, που έχουν πέσει εδώ και χρόνια με τα μούτρα στα βυζιά μας το παίζουν 'ανήσυχοι' τελευταία. Και είναι και όλη αυτή η πολυτάλαντη wannabe Mtv star, δήθεν νεορόκ τάση, τύπου Μουζουράκης και σια... που χρησιμοποιούν την μπάντα τους για να πουλήσουν επανάσταση και (κυρίως) το ανάποδο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τους ευνοούμενους του πιο αδυσώπητου και υστερόβου- λου κυκλώματος. Πίσω απ' την προβαλλόμενη χαλαρότητα κρύβεται μια μασονικού τύπου δικτύωση και το' χουν κρυφό καμάρι σουλατσάροντας από μουσικές σκηνές, μέχρι θέατρα και τηλεσήριαλ. 'Πάντα' θεωρούσα το διαχωρισμό ανάμεσα σε καλλιτέχνες και μη έναν εξουσιαστικό διαχωρισμό. Πρόσφατα (24-25/9: αναβολή 2μέρου αυτοοργανωμένης έκφρασης στη σχολή καλών τεχνών) απέκτησα πιο ξεκάθαρη εικόνα και για ένα μεγάλο κομμάτι(τελικά) όσων γίνονται καλλιτέχνες με πτυχίο. Οι τύποι πιστεύουν πως το να αντιδράσεις στον πρύτανη της σχολής που φοιτάς, όταν απαγορεύει την διεξαγωγή μιας εκδήλωσης και σταματά και όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες εντός αυτής, είναι κάτι που κάνουν οι 'απλοί άνθρωποι'. Ένας καλλιτέχνης, εκείνη τη στιγμή θα σιωπήσει, θα ρουφήξει τη δυ- ναμική της στιγμής σαν παρατηρητής και όταν η μούσα του τον επισκεφτεί θα ρίξει μια λάμπα σε ένα κλουβί και θα έχει κάνει το χρέος του. Θεωρούν πως ό,τι έχουν να πουν το κάνουν μέσα απ' την τέχνη τους. Το ότι έφτασαν στο σημείο να πάρουν θέση τασσό- μενοι στο πλευρό του πρύτανή τους, έχει να κάνει και με τον υπέρμετρο φιλοτομαρισμό τους και με τις αριβιστικές τους φιλοδοξίες (και με τα κονέ του πρύτανη με τις γκαλερί) και με το προφανές που φταίμε που δεν μας ήταν ξεκάθαρο εκ των προτέρων όπως ήταν -απ' ότι φάνηκε- σε αυτούς: Η λογική μας και αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι ξεκάθαρα εχθρικό με ό,τι σκέφτονται και κάνουν αυτοί. Είμαστε αυτοί που λέμε «Είμαστε όλοι καλλιτέχνες» και «το θέαμα είναι η ταφόπλακα της ουσίας», μας αναγνώρισαν και υπερασπίστηκαν το στρατόπεδο τους. Κακώς περιμέναμε κάτι άλλο... Αυτοί που εί- χαμε απέναντι μας πουλάνε περίτεχνα τίποτα έναντι χιλιάδων ευρώ. Χρησιμοποιούν το άσυλο (που τόλμησαν να πουν πως εμείς καταπατάμε επειδή δε ζητήσαμε άδεια για την εκδήλωση) για εμπορικές συνδιαλλαγές με φραγκάτους φιλότεχνους και γκαλερίστες και ζητάνε από τους μπάτσους να το προστατέψουν. Όχι άλλο Αγγελάκα! Και όλοι αυτοί οι γκουρού τύπου Αγγελάκα, τελικά σαν πολλά δεν μας τα 'παν; Τόσα χρόνια φιλοσοφούν με στόμφο και το παίζουν ιστορία, ενώ δεν κατάφεραν να το πάνε ούτε μισό βηματάκι παραπέρα επί της ουσίας. Ακόμη τρέχουν κλαψουρίζοντας πίσω από τις δισκογραφικές για λίγα ψίχουλα παραπάνω, ενώ οι ενίοτε επιτυχημένες φαμφάρες - δημιουργίες τους μας προειδοποιούν με το καλημέρα πως θα μας κλείσουν φυλα- κή αν τις αναπαράγουμε με μη νόμιμο τρόπο. Πέρα δώθε ο Αγγελάκας, πέρα δώθε και το διαφημιστικό ζέπελιν εταιρίας κινητής τηλεφωνίας πάνω απ' το stage στο Γκάζι, «δεν χωράς πουθενά» να τραγουδάει αυτός και η πορτιέρικη προέκταση των συμφερόντων του να λέει το ίδιο σπρώχνοντας τσαμπουκαλεμένα τον κόσμο που ξεροστάλιαζε για να δει τον 'artistz'. Η περίπτωση των «γενιά του χάους» προφανώς και ήταν πιο χοντρή από άποψη από- κλισης με το κοινό τους, αλλά και οι δύο συνηγορούν στο εξής: Όταν έχεις αποκοπεί χρόνια από την ουσία των καταστάσεων και τις βλέπεις από τα μμε, μην νομίζεις πως η απόσταση σε κάνει πιο αντικειμενικό από τον κλασσικό καναπεδάκια. Νισάφι πια με όσους την έχουν δει σοφοί ινδιάνοι και θέλουν να μας διαφωτίσουν. «Σεβόμαστε το παρελθόν αρκεί να δεχτεί να πεθάνει». Και για να τελειώνουμε με όλους αυτούς του reunionάδες... Το ότι κάποτε την πάλευες και είχες να πεις κάτι που άξιζε να ακουστεί δεν σημαίνει ότι την παλεύεις ισόβια. Το ότι σε νικά η νοσταλγία και χρησιμοποιείς ό,τι έφτιαξε εκείνος ο νέος, δραστήριος και ορεξάτος, εκείνος που δεν είσαι σήμερα εσύ όσο και αν τον παριστάνεις, προκειμένου να του κλέψεις λίγη απ' την αίγλη του παρελθόντος, είναι προφανές. Κάντο τουλάχιστον με σεβασμό σε εκείνον, μην το ξεφτιλίζεις γιατί ξεφτιλίζεσαι και ο ίδιος. Πριν μερικά χρόνια παίζαμε με τα «ξωτικά» το «να τους δω να τρέχουν» και το αφιερώναμε στους ίδιους τους txc. Με το ίδιο σκεπτικό θα κλείσω με κάτι από Τσακνή.. «..κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν. Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν.»