Το έναυσμα για να αρχίσω να γράφω κάποιους στίχους γύρω από τη θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία,
τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων, τους αγώνες της κλπ μου δόθηκε από ένα αρκετά απροσδόκητο ερέθισμα.
Από ένα διαμάντι που έλαμπε μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια. Από μια φιγούρα φοβερά περήφανη
κ’ αξιοπρεπή ακόμα κ’ σε ένα τόσο εχθρικό σε αυτές τις αξίες περιβάλλον, όπως το τηλεοπτικό πλατό
της Πάνια σε μια παλιά νυχτερινή εκπομπή με θέμα τη σεξουαλική εργασία. Ήταν μια κοπέλα από τη Μολδαβία.
Ο drugitiz μαγείρεψε κάτι samples και μου έφερε μια πρώτη λούπα μαζί με μια ιδέα για ρεφραίν:
«σ’ ευχαριστώ που είσαι ένα σωστό θηλυκό». Την ιστορία με την πυρκαγιά την είχα διαβάσει σε ένα κείμενο του αναρχικού χώρου,
σε σχέση με τη μέρα της γυναίκας. Κόλλησε κ’ μια παραλλαγή από το «τραγούδι του καλικάντζαρου» για ξεκίνημα,
μου’ σκασε κ’ ο εσωτερικός μονόλογος μιας σύγχρονης γυναίκας την επίμαχη μέρα.
Στο πρώτο κουπλέ γίνεται αναφορά σε δύο σύγχρονες αγωνίστριες του ελλαδικού χώρου στην Κωνσταντίνα Κούνεβα
κ’ στην Κατερίνα Γκουλιώνη, ενώ γράφοντας το ρεφραίν στο μυαλό μου τριγύριζαν διάφορες γνωστές-άγνωστες
γυναικείες φιγούρες που έχουμε βρεθεί πλάι πλάι σε μάχιμες καταστάσεις.