Το βλέπεις; Το βλέπεις κι εσύ τώρα είναι σαφές.
Το βλέπεις; Μας την έχουν στημένη από χίλιες πλευρές.
Φοβάσαι; Μα ξέρουμε φόβε και οι δύο καλά. Φοβάμαι,
μα αν νίκαγες θα ’μουν στην άλλη πλευρά.

Φοβάμαι, μα ξέρεις κι εσύ τι με σκιάζει πολύ, φοβάμαι..
μια περιχαράκωση προσωπική και μια περιφρόνηση για τα παλιά,
μην γίνουν καπρίτσια μου νεανικά. Φοβάμαι, μα πρέπει κοντά μου να τρέμεις κι εσύ.
Είσαι μαθημένος με μια προσευχή, να νιώθεις πως τρέχεις σε πίστα γνωστή,
να μπαίνεις με όλα σε στρόφα κλειστή και να υπολογίζεις σικέ διαιτητή.
Φοβάσαι τον Άνθρωπο που κουβαλώ και που όλο τα άκρα μου ψάχνω να βρω,
φοβάσαι μην γίνεις συνήθεια απλή, φοβάσαι γιατί έχουμε παραγνωριστεί
και κάνω παιχνίδι με μάτια κλειστά, μην κλαις φίλε είσαι σε χέρια καλά,
μην πέφτεις κι εσύ ρε τόσο χαμηλά, θα κάνουμε κάτι να νιώσεις καλά.
Μα όπως και να’ χει πώς να σου το πω, δεν έχεις ελπίδες για κάτι τρελό,
ξέρω εκ των προτέρων που έχω μπλεχτεί, καλώς ή κακώς γουστάρω πολύ.

Πρέπει να’ ναι κάτι που κάνουμε λάθος συχνά, κάτι που το λέγαν παλιά ανθρωπιά.
Πρέπει να υπάρχουν ψεγάδια και δω, εδώ που γλεντάνε ένα σβέρκο σκυφτό,
που επωφελούνται με κάθε αφορμή, για μια δικαίωση νομοταγή,
που σκάβουν το λάκο σ’ όποιον σηκωθεί τον σπρώχνουν να πέσει μη δείχνουν σκυφτοί.
Που κρύβονται σε καθώς πρέπει κελιά κι όταν χρειαστεί ρουφιανεύουν φιλήσυχα.
Προπαγάνδα.. διαστρεβλώνουν τα πάντα τα κάνουν όλα ύποπτα, μην πιστεύεις τίποτα.
Θέαμα.. καθοδηγούμενα κοπάδια, εικόνες ενέσιμες, γνώμες συναινέσιμες κι έπειτα, δρουν ανενόχλητα,
παρασκηνιακά στρέφονται ενάντια, σ’ όποιον τολμήσει να παραβεί την αστική γονική συμβουλή:
«Παιδί μου, μην ασχολείσαι με αυτά».. Όλα αυτά που ξεκρικώνουν σιγά-σιγά, τις αλυσίδες,
την ανθρωπότητα. Το ν’ ασχολείσαι με αυτά είναι αρκετό, σε κάνει ύποπτο κι άμα τους είσαι βολικός,
γίνεσαι ένοχος, προφυλακίζεσαι κι είναι εύκολα υπολογίσιμες οι πιθανότητες, να σου πουν στη δίκη ¨συγνώμη αθώος¨
// να βάλουνε τάξη στο χάος // ν’ αναρωτιέσαι που θα βγάλει αυτό // να θυμηθώ πως ουτοπία είναι αυτό,
που όταν κάνεις ένα βήμα απομακρύνεται δυό, όταν κάνεις δύο, δεν είναι πάλι αρκετό,
μα η ουτοπία σου προσφέρει το πιο σημαντικό, σε κάνει να προχωράς σε διατηρεί ζωντανό,
αν σταματήσεις θα σαπίσεις σα στάσιμο νερό, αν σταματήσεις θα χαθείς δεν είναι υπερβολικό,
αν σταματήσεις, θα πάρεις στο λαιμό σου, όλα όσα υπολογίζουν στο πηγεμό σου,
όλα αυτά που δεν θα δεις όλα αυτά που δεν θα δω,
όλα όσα μοιάζουν άπιαστα στο σημερινό, που μας έχει καταντήσει απλά να φλυαρούμε για όσα δεν μπορούμε
πλέον ούτε καν να φανταστούμε, μα βιώνουμε, στις μικρές μας εξεγέρσεις και σε ιστορικές στιγμές αλλαγής πορείας πλεύσης,
στον αγώνα και στις μεταξύ μας σχέσεις, στον αγώνα, στις καθημερινές μας εμπνεύσεις, στον αγώνα που χάσουμε-κερδίσουμε,
δεν θ’ αποδεχτούμε το ρόλο του δούλου ποτέ…