-Κοίτα το χάλι, κάποιον αστέρων παραζάλη, η λόξα πήρε στη μιζέρια της μικρόφωνο πάλι,
βλέπεις τ’ αποκαΐδι δεν παίρνει αναδάσωση γι’ αυτό και οι πρωταγωνιστές αλλάξαν την παράσταση.
Γι’ αυτό και προσπαθώ πάντα να κρατώ ρυθμό, πάντα με το λόγο μου τιμώ αυτό που ζω,
περνώντας τη διάσταση σε νέα εποχή, ξιπασμένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί..

-Δεν αλλάζουν οι καιροί όμως πια είν’ αρκετοί, όσοι κάνουνε στη μπάντα κάθε σάπια λογική,
κάθε μάσκα εναλλακτική το ψέμα να ξεράσει

-Πες μου τι άλλο σε χαλάει μες τη hiphop φάση.

-Και να’ ταν μόνο στο hiphop, ίσως και να’ ταν καλή φάση μα είναι παντού τριγύρω μάγκες στα λόγια κότες στην πράξη.
Όλοι μάγκες στα λόγια, λόγια όμως και πάλι, είδωλα και αυθεντίες σήκωσαν κεφάλι.

Κάποιοι δηλώνουν underground μα παίζουν σε μαγαζιά κι άμα κάτσει συνεργάζονται μ’ όσους κράζουν γενικά,
άσε που πολλές φορές ταυτίζονται και θεματολογικά, έτσι για να πάει μπροστά η «φάση» ρε παιδιά.
Αναπαλαίωση μότο «για τη φάση ρε γαμώτο», λες και η φάση είναι το παν σε τούτο το κλουβί
κι όλο βγαίνει κερδισμένο το νερό στο κρασί κι όλοι έχουνε γίνει εμετικοί λίγο πολύ
κι όλοι αυτοαναιρούνται ξέχασαν ντροπή τι θα πει.
Κάποιοι αναρωτιούνται κι ακόμα τους αντέχεις «ποιος είσαι εσύ που ούτε ένα post στο forum δεν έχεις;».
Δεν θα σου πω ποιος είμαι εγώ αλλά ποιοι είναι αυτοί, τσαμπουκάδες μιας οθόνης και μιας κόλλας λευκής,
μεταλλαγμένα ραπεράκια βίωσης δικτυακής, τσαμπουκάδες που υφίστανται μόνο εικονικά, μα η ζωή δε σταματά,
απλά τους προσπερνά και βρίσκει πιο μόνους όσους είναι στους δρόμους, συνειδητά και αναγκαστικά παρανόμους,
για τον εαυτό τους αλλά και για όλους, μην το κουράσω ας γελάσω με όλους τους gangsta κλώνους.

Μην το κουράσω είμαι εδώ γιατί είναι ακόμη μια αφορμή, να πάει μπροστά αυτή η φάση που λέγεται ζωή,
με μια διαδικασία αντιθεαματική, γιατί αλλάξαν οι καιροί μα δεν αλλάξανε πολύ.

Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί,
κάποιοι απ’ την αρχή δεν είχανε και τίποτα να πουν κι όσοι κράζαν εκ των έσω τώρα συνθηκολογούν.
Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, τραγουδάμε για να σπάμε την αφόρητη σιωπή,
μια σιωπή που επιβάλλεται ως κοινά αποδεκτή, φλυαρεί και δεν αφήνει τίποτα άλλο ν’ ακουστεί.

Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί,
κάποιοι ζούσανε το ψέμα τους και πάντα θα το ζουν, κάποιοι κρύβαν την αλήθεια τους για να μην εκτεθούν.
Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, παραμένουμε παλιάνθρωποι δεν έχουμε επιμολυνθεί,
έχουμε ακόμα σημάδια στο λαιμό απ’ αυτό που οι καινούριοι είπαν ουτοπικό.

Κοίτα τον, αδιάφορα σφυρά, δήθεν πως μιλάω για άλλον και πως δεν τον αφορά,
μα εγώ δεν μιλάω για αυτόν που είναι μίλια μακριά, αλλά για αυτόν που στα λιμέρια μας μικρόβια κουβαλά,
που οι συναναστροφές του είναι μολυσματικές και ούτε με χίλιες καπότες δεν γλιτώνεις απ’ αυτές.
Που σε πορτιέρηδες και αφεντικά συχνά σε τραβολογά, το cd του στο ράφι δίπλα στα σκυλάδικα πουλά,
που αδειοδοτείται από συμβούλια δημοτικά και απλώνεται σαν κρέμα για lifting κοινωνικά,
που τα μπούτια του μπερδεύει ελληνοπυρηνικά και που θέλει να τά’ χει μ’ όλους καλά γενικά.
Μα γίνεται γελοίος και δεν του ζητώ πολλά, ξεκαθάρισε στη γκλάβα σου τη θέλεις τελικά.
Οι δρόμοι και οι πλατείες δεν είναι γκόμενες παλιές που γυρνάς και τις χαϊδεύεις όταν σε πιάνουν οι ενοχές.
Τράβα σ’ ένα ψυχολόγο στην επόμενη αφορμή, που θα μοιραστείς το πάλκο μ’ ένα ηλίθιο σεξιστή.
Τράβα σ’ ένα ψυχολόγο να σου πει τι σου συμβαίνει, να σου δώσει την αλήθεια επιστημονικά φτιασιδωμένη,
να σε χαϊδέψει, την αφεντιά σου και να τονώσει τ’ αριστερά φρονήματα σου, να σου φορέσει ρόλο στρατευμένο-φωτισμένο,
καλλιτεχνικό, πρωτοποριακό και να σε απαλλάξει από ένα σύμβουλο κακό -χoχo,τη συνείδηση εννοώ-
κι αφού έμαθες να λες ότι αλλάξαν οι καιροί κι αφού φτάσαμε στο τέλος ξαναβάλτο απ’ την αρχή
κι αν μετά απ’ τις πολλές δεν έχεις βρει εκείνο το παιδί που ήθελε να αλλάξει τη γη μ’ ένα ραβδί
κι αν νομίζεις ζηλευτό ακόμη τον κατήφορο σου, εγώ είμαι εδώ και ζω το χαμένο όνειρο σου.