Κι έτσι σφίγγουμε τα δόντια..
Κι εμείς που δεν ζητήσαμε τίποτα περισσότερο από την ομορφιά, μάθαμε να χτυπιόμαστε καθημερινά με την ασχήμια.
Κι αν στο τέλος καταλήγεις να μοιάζεις με τον εχθρό σου όπως λεν, εμείς έχουμε αλλάξει δέρμα πολλές φορές,
έχουμε τρίψει τα μάτια μας αλλεπάλληλα με την αναστροφή της παλάμης κ’ όσο κ’ αν σκληρύνουμε για να αντιμετωπίσουμε
αυτόν τον κόσμο τα δάκρυα μας παραμένουν αθώα κ’ παιδικά κ’ είναι εδώ για να μας θυμίζουν τις ρίζες μας,
να ξεπλένουν τις αμαρτίες μας κ’ από την αναστροφή της παλάμης μας να βρίσκουν το δρόμο τους κ’ να λυτρώνονται
σε μια οπλισμένη γροθιά, να εξατμίζονται στη θέα ενός θεριέματος πύρινου.