Αντί προλόγου (editorial 1ου τεύχους Αντίδοτου)

Τι είναι το "Αντίδοτο"; Γιατί κυκλοφορεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Ποιοι το βγάζουν και με ποιο σκοπό; Και τι εννοούμε επιτέλους όταν λέμε (και ξαναλέμε) 'D.I.Y.'; Με τέτοιου είδους ερωτήματα καταπιαστήκαμε στις πρώτες μας συναντήσεις και τελικά καταλάβαμε ότι καλό είναι να ξαναλές αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Για να μην κουράσουμε όμως με κοινοτοπίες, θα πούμε συνοπτικά ότι το Αντίδοτο είναι η πρώτη μας έντυπη προσπάθεια και αποτυπώνει τη διάθεση όλων μας να πειραματιστούμε με κάτι καινούριο. Είμαστε άνθρωποι που έχουν ξαναβρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν σε εγχειρήματα της αυτοοργανωμένης έκφρασης. Όπως πάντα, λοιπόν, έτσι και τώρα, όλοι ίσοι, όλοι με το ίδιο βάρος γνώμης. Για να μιλήσουμε για μας και για αυτά που γουστάρουμε. Τόσο απλά. Γιατί γουστάρουμε τη μουσική, τα κόμικς, τον κινηματογράφο κτλ. και μας κακοφαίνεται που η δημιουργία γίνεται προνόμιο στα χέρια 'ειδικών'- καλλιτεχναράδων και εμπόρων, μανατζεραίων και λοιπών σκουληκιών. Έτσι, από τη μεριά μας, υποστηρίζουμε συνειδητά την αυτοοργανωμένη έκφραση, το D.I.Y. (=do it yourself), δηλαδή το να κάνεις τα πράγματα που επιθυμείς μόνος σου, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά και εξωθεσμικά, μέσα από συλλογικούς δεσμούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Γιατί τότε το D.I.Y. γίνεται ανατρεπτικό, όταν συνειδητά αυτοδιαχειρίζεσαι το λόγο και τον ήχο σου με όρους ανταγωνιστικούς προς την κυρίαρχη κουλτούρα. Γιατί δε ζητιανεύουμε μερίδιο στη βιομηχανία τους, δε θέλουμε να είμαστε μια ακίνδυνη εναλλακτική ή αντεργκράουντ γωνιά στο πλαίσιο μιας γενικευμένης σκατοφάσης, δεν αυτοϊκανοποιούμαστε παριστάνοντας τους καλλιτέχνες ούτε και αυτοεπαινούμαστε ως αυτοί που τα ξέρουν όλα. Γιατί βαρεθήκαμε τους καλοθελητές δημοσιοσχεσίτες, γιατί είμαστε προβοκάτορες και όχι πρόβατα, σπλατεράδες και όχι ζόμπι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι παίζουν και φάσεις ζωντανές, φάσεις που αξίζει να μιλήσεις για αυτές. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι που ουρλιάζουν ακόμα και πρέπει να ακουστούν. Μιλώντας όμως οι ίδιοι για τον εαυτό τους, άμεσα, έξω και μακριά από τις μεσολαβήσεις των media. Γιατί τα Μ.Μ.Ε. έκαναν καλά τη δουλειά τους με την προπαγάνδα τους και εμείς πάντα γουστάρουμε να τους τη χαλάμε. Γιατί δε γουστάρουμε τη σαβούρα των free-press (που κάθε άλλο παρά free είναι, αφού σε πουλάνε σαν καταναλωτικό κοινό με τις σκατοδιαφημίσεις τους), τα επιμελώς ατημέλητα παιδάκια τους, την οργανωμένη πλήξη τους και το γκλαμουράτο τίποτα που προσφέρουν, μαζί και τους ξερόλες αρθρογράφους τους. Γιατί οι σύντροφοί μας πρέπει να αρχίσουν να παίρνουν πιο πολύ στα σοβαρά την αυτοοργανωμένη έκφραση, γιατί και η ίδια η D.I.Y. σκηνή πρέπει να γίνει πιο σοβαρή και υπεύθυνη, γιατί πολλοί παίζουν live, λίγοι όμως μιλάνε για τις ιδέες τους. Γιατί ακόμα περισσότεροι επαναπαύονται στα έτοιμα, είτε τους αρέσουν είτε όχι, χωρίς να κάνουν κάτι καινούργιο, κάτι δικό τους. Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο αν παίζεις ή όχι σε μαγαζιά, αλλά είναι κάτι πιο συνολικό, πιο γεμάτο, είναι ολόκληρη αντίληψη, ένα γιατί και ένας σκοπός τα οποία πάντα συμβαδίζουν με την κουλτούρα που εμείς δημιουργούμε. Γνωρίζουμε τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις μας και αυτοοργανωνόμαστε για να φτιάξουμε ένα αντίδοτο. Ένα αντίδοτο στα δηλητήρια που μας ποτίζει η πολιτιστική βιομηχανία, ένα αντίδοτο που δε θα το κρατήσουμε μόνο για μας αλλά θα το μοιραστούμε με όποιους έχουν ανάλογες ανησυχίες, με όποιους το Δεκέμβρη βρέθηκαν να κοιτάνε ουρανό και όχι ταβάνι..