Δυό λόγια για αυτήν την έκδοση

Ένα τέτοιο περιοδικό ήταν λοιπόν το αντίδοτο, το οποίο απο την Άνοιξη του '09 μέχρι την Άνοιξη του '11 έβγαλε πέντε τεύχη και στου οποίου τη συντακτική ομάδα συμμετείχα. Η μόνιμη στήλη που είχα στο περιοδικό λεγόταν "ψειριστική". Η ιδέα ήταν να πέρνω παλαιότερα τραγούδια που θεωρούσα σημαντικά, να τα ψειρίζω, όχι με την έννοια του κλέβω φυσικά, αλλά με την έννοια του "σκαλίζω" - αναλύω και να τα επικαιροποιώ. Το σκεπτικό μου βασιζόταν στο οτι η πολιτική - πολιτιστική ιστορία του τόπου μας έχει αναδείξει σκέψεις και εργαλεία τα οποία οι περισσότεροι ξεχνάνε ή αγνοούν. Σ' αυτή την έκδοση λοιπόν βρίσκονται συγκεντρωμένα αυτά τα κείμενα και διασκευασμένα τα αντίστοιχα τραγούδια. Όπως στην πρώτη μας κυκλοφορία το '07 με τη διασκευή μας στο <<Ήρωες>>, έτσι και μέσα απο αυτή την τρίτη κατα σειρά δουλειά, οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι. Ενίσχυση του αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη και κριτικός επαναπροσδιορισμός των ιστορικών εμπειριών, ωστέ να λειτουργούν γόνιμα. Σαν ένας οδηγός αποφυγής των ματαειδωμένων κακοτοπιών και των παραλλαγών που η κάθε εποχή επιφυλάσει και όχι σαν πεπατημένα άκαμπτα καλούπια. Είναι γνωστό και στις μέρες μας επιβεβαιώνεται με το χειρότερο τρόπο. "Αυτοί που δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν, είναι καταδικσμένοι να το επαναλάβουν". (Τζορτζ Σανταγιάνα) Σε πολιτικό - πολιτιστικό επίπεδο.. η άνοδος των φασιστών, οι απεργίες που κρίνονται παράνομες, συκοφαντούνται και καταστέλονται (όπως και κάθε εστία αντίστασης), το κλείσιμο των καταλήψεων, το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι παραδειγματικοί βασανισμοί, οι παραδειγματικές προφυλακίσεις. Σε πολιτιστικό - πολιτικό επίπεδο.. ο θάνατος του Βέγγου, του Παπάζογλου, του Αγγελόπουλου, του Ρασούλη, του Μίσσιου, του Τάσσιου και στον αντίποδα η επιβαλόμενη κυριαρχία του σινιέ σκυλάδικου και του επιφανειακού νεοπλουτισμού. Σημεία των καιρών μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται βίαια, αλλά όχι αμαχητί. Μιας κοινωνίας που έχει πολεμοφόδια αλλά δεν έχει τη δύναμη να τα ξεθάψει. Κι αν τα ξεθάψει, προς ποιά κατεύθυνση θα τα στρέψει; Μιας κοινωνίας που όσο δεν καταστρέφει τους πραγματικούς υπαίτιους για την κατάντια της, τόσο βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή. Μιας κοινωνίας που έχει βολευτεί στο ρόλο του θύματος, ενώ ο κόσμος πάει πάντα όπου αποφασίζουν οι θύτες. Χρέωσε μας την επιλογή λοιπόν.. ή.. για να μπαίνουμε και σε mode "ψειριστικής", όπως το' πε ο Βολφ Μπίρμαν και το τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη..

<<Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη απο ζωή ή κόκκινη απο θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό. Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι θα γίνει.>>

γιάννης (μεθυσμένα ξωτκά)